De busjesmaffia

Ik rijd elke dag vanuit de rand van de achterhoek richting het altijd weer mooie Heerenveen. En ergens in de middag maak ik deze vervoersbeweging dan weer in omgekeerde richting. Tweehonderdvierenzestig lange kilometers van A naar B en van B naar A.

Behalve naar het luisteren naar de radio, het bijhouden van de inhoud van mijn neus en het letten op de snelheid, gebruik ik de tijd om na te denken over de belangrijke zaken in het leven. Zoals het schrijven van columns, de zorgen die ik heb rond de aanstaande verkiezing van Wilders tot de nieuwe “Messias der Lage Landen” en zeker niet in de laatste plaats hoe mijn kinds kinderen onder dit aanstaande regime straks nog fatsoenlijk aan de kost moeten komen. Ik vul mijn tijd dus best zinvol en zweef zoals dat heet, daags richting Friesland.

Toch ontdek ik op mijn pad een dingetje waar ik in toenemende mate last van begin te krijgen: het fenomeen “busjes”. De busjes die vanwege de toenemende economische bedrijvigheid als raketten uit de busjesfabrieken schieten en hun weg naar de economische groei zoeken. En dan bij voorkeur naar de firma Plankgas die inmiddels talloze van deze projectielen op de Nederlandse wegen heeft rondvliegen.

Busjes worden veelal bestuurd door busjesmaniakken die het tot een sport hebben verheven de combinatie te leggen tussen enerzijds te laat opstaan en anderzijds te vroeg aan het werk te willen. Deze twee uitersten leiden daags tot een kamikazestrijd op de A50, de daaropvolgende A28 en tot slot de A32. En tussen al dat geweld moet ik me maar zien te handhaven.

Onlangs reed er zo’n piloot met op het dak van zijn witte Opel Vivaro een bosje electriciteitsbuis van een meter of vier wat in het midden met een schoenveter op de imperiaal was vastgestrikt. Vervolgens was hij achter het stuur gekropen, had de aan en uit-knop op “aan” gezet en kwam bij Zwolle de A28 opgeschoten. Precies voor mijn auto waar ik net bezig was een column te verzinnen rond mijn tante Agnes die binnenkort een kerstkaart zou komen brengen.

Met een gang van dik honderd-dertig aan het uur stoof hij voorbij. De buisjes op het dak hadden duidelijk last van de wind en kwamen al protesterend omhoog. Zo hoog zelfs dat er een complete waaier ontstond met het effect van het spelletje mikado. De buizen schoten al knakkend alle kanten op en staken zowel aan de linker als aan de rechterzijde een metertje of twee uit. En dan zie je het ook gebeuren.

De Vivaro scheurde tussen twee vrachtwagens door en de buizen krasten er lustig op los langs de dekzeilen en cabines van beide vrachtwagens. Vervolgens moest hij wat gas terugnemen en schoven de vrachtwagens hem weer voorbij. Ondertussen weerklonk er een kakafonie aan scheepstoeters die de bestuurder probeerden wakker te maken. Direct gevolg: de chauffeur opende het raam en stak er voor de gezelligheid nog een “buisje” bij.

De getoonde middelvinger werd meteen afgestraft door een elektriciteitsbuis die het welletjes vond, afknapte en met razende vaart als een zweepslag op zijn hand terecht kwam. Vervolgens schoot hij zijn remparachute uit, verminderde vaart en schoof toen de vluchtstrook op. Geschrokken zag ik hem in mijn binnenspiegel krimpen tot niets.

Nadat ik op adem was gekomen ben ik verder gegaan met die dingen die ik deed. Het in gedachten schrijven van een nieuwe column genaamd: “De busjesmafia”.

Ik denk dat hij wordt gelezen. Zeker door de bestuurders die zich wel aan de regels houden.

Bart

Copyright Brompot december 2016

Powered by WPeMatico