Kerstboomhandel

‘Kan ik u helpen ?’, vroeg de kerstbomen-verkoper. Hij stond met een groene kiel en een bruine ribbroek gestoken in een paar dikke bontlaarzen zijn klanten op te wachten. Daarbovenuit stak vanwege de kou een vuurrood gekleurde kop die ter bescherming een Reinier Papingmuts droeg. Dat is zo’n “jaren negentiendrieenzestig” mutsje met over het midden van die rode en witte banen.

Aan zijn dikke jeneverneus hing een snotdruppel die hij vol enthousiasme naar binnen probeerde te snuiven. Tevergeefs. De rug van zijn gehandschoende hand moest eraan te pas komen om hem een zetje te geven maar in plaats daarvan trok hij een hele sliert die als een luie slinger tussen zijn neus en zijn handschoen op de maat van een licht briesje heen en weer wiegde.

Een hernieuwde veeg langs zijn gok maakte het allemaal nog erger waarna hij uiteindelijk een knalrode en kletsnatte zakdoek uit zijn zak trok en de boel leeg snoot. Ondertussen bleef hij mij maar aankijken en wachtte op een antwoord op zijn gestelde vraag: of hij mij kon helpen.

‘Ik zoek een mooie kerstboom’, zei ik ietwat naïef.
‘Ik heb alleen maar mooie bomen meneer. Met of zonder’. Ik keek hem vragend aan. ‘Kluit’, verduidelijkte hij.
‘O, ja, natuurlijk. Tja, wat is handig ?’, vroeg ik mezelf hardop af.

‘Nou, met kluit is handig als u hem tot Pasen wilt laten staan. Zonder kluit lukt dat niet’, grapte de man.
‘Hm, tot Pasen, nee, alsjeblieft zeg, begin Januari is het wel klaar’. De snotterige neus ging ondertussen onverstoorbaar verder.

‘Ik heb ze mét kluit en in een emmer, zonder kluit maar mét kruis of zonder kruis en zonder kluit of mét kluit en dan zonder emmer. Ik heb blauwsparren, nordmannen, fijnsparren. Ze variëren in prijs van een tientje tot vijftig euro’s. Maar dan heb je wel een echte boom, met kluit, met emmer en de garantie dat ie zeker tot eind Januari blijft staan en daarna kan hij nog verder in de tuin. Moet je hem niet boven een rioolbuis planten want dan heb je binnen drie jaar verstoppingen want die krengen schieten zo ongevraagd de rioolbuis in’.

Ik was onderhand getuige van de wedergeboorte van de druppel. Hij ook en veegde hem opnieuw af met van die halve vingerloze handschoenen met een ingebreid motief waar mijn oma vroeger een compleet servies van in de kast had staan.

Zijn uit de wol stekende vingers zaten vol kloven en onder zijn te lange nagels zaten nog resten van kerkhof-potgrond.

‘En, wat gaan we nu doen ?’, vroeg hij ongeduldig. Het was te druk om lange verkooppraatjes te houden.

‘Ik weet het niet’, zei ik besluiteloos.
‘Met kluit of zonder kluit’, vroeg hij ietwat geïrriteerd.
‘Met ?’, probeerde ik.
‘Oké, in een emmer of zonder’.
‘In’.
‘Blauwspar, Nordmann of fijnspar’. Ik haalde mijn schouders op. ‘Waar staan ze ?’, vroeg ik om er wat gevoel bij te krijgen. Hij zwaaide met zijn arm, ‘overal’.

‘Wat is de duurste ?’.
‘De blauwspar’, zei hij. ‘U mag hem hebben voor drie tientjes’.
‘Drie tientjes ?’, vroeg ik vol ongeloof. ‘Drie tientjes voor een boom die je na twee weken bij de vuilins zet ?’. Hij liep hoofdschuddend naar de hoek van zijn kampement waar de bomen netjes op een rijtje stonden te wachten op adoptie. Ik volgde hem.

‘Blauwsparren, in emmer, mét kluit voor drie tientjes’. Hij pakte de top van een boom en trok hem een meter naar voren.
‘Lijkt hij wat ?’, informeerde hij vol ongeduld. De druppel kwam weer opzetten.

Ik bekeek hem, liep er omheen, trok wat aan de takken en nam toen met tegenzin een besluit.

Toen hij mij na het afrekenen hielp de boom achterin mijn auto te proppen, drupte er nog een laatste druppel uit zijn neus als souvenir op het kleed in mijn achterbak en viel er als nagerecht een lading aarde uit de pot naast.

Tot overmaat van ramp begonnen vanwege een kerstboomallergie ook mijn handen nog te jeuken direct gevolgd door de absolute klap op de spreekwoordelijke vuurpijl waarbij Willeke Alberti haar vertolking van een mierzoet kerstliedje uit de luidsprekers van het stalletje liet schallen. “Oh Denneboom, o denneboom, wat zijn je takken wonderschoon”.

‘Fijne kerst’, riep hij terwijl hij zijn neus afveegde.

Daar moest ik eerst nog maar eens flink over nadenken.

Bart


Copyright Brompot december 2016

Powered by WPeMatico