Mobiele bejaardenzorgen

Er viel de afgelopen verkiezings propaganda-periode niet aan te ontkomen: de onheilstijdingen rond de aanrollende bejaardentjsunamie die ons komende jaren gaat overspoelen. Hele hordes ouderen die volgens de politiek al plintenklotsend de zorg komen uitwonen en gaan leunen op de sociale grondvesten die ze, hoe wrang ook, ooit zelf hebben opgebouwd.

Vroeger werden ze ondergebracht in reservaten, maar aangezien die te kostbaar zijn geworden zijn ze nu op zichzelf aangewezen of overgeleverd aan een eventuele mantel die hier en daar nog aan een haakje hangt en regelmatig door familie al dan niet liefdevol wordt aangetrokken. Met alle gevolgen van dien.

Gelukkig gaat de politiek er nu iets aan doen. Tenminste, dat is de belofte van Rutte die er twee miljard extra gaat “inpompen”. Of het hier gaat om een serieuze aanpak dan wel het afkopen van een schuldgevoel, moet nog blijken. Voorlopig maar even het voordeel van de twijfel gunnen.

Wat in de discussies wordt doodgezwegen is de mobiliteit van onze ouderen. En dan specifiek hun eigen mobiliteit wat ze met het vijftig à zestig jaar geleden behaalde rose papiertje ooit hebben weten te legaliseren. Nu gun ik iedereen zijn mobiele vrijheid maar de vraag blijft of de ronduit lachwekkende medische testjes voldoende zijn om verantwoord rijgedrag bij benadering te kunnen garanderen.

Onlangs was ik getuige van een inparkeeractie van een oudere dame die net over het stuur kon kijken en vermoedelijk blokjes op de pedalen had laten monteren om toch nog iets van een rem te kunnen benutten. Ze poogde op de Bardetplaats achteruit in te parkeren. Toen ze uiteindelijk stond, miste er een niet onbelangrijk aantal verlichtingsonderdelen. En niet alleen aan haar eigen achterkant.

Ook binnen onze eigen familie wordt er geklaagd over soms vreemde schades. Een bejaard familielid heeft regelmatig last van bumperkrassen en deukjes. ‘En ze doen niet eens een briefje achter de ruitenwisser’, klaagt hij. Tja… heel bijzonder.

Afgelopen zondag reden we over de energieweg toen ons vanaf de stoplichten aan de Liemersweg plotseling een Fiat Panda tegemoet kwam. Het bleek een hoog bejaarde dame die niet alleen op een spook leek, maar ook in die hoedanigheid reed.

Toen ik haar eindelijk zover had dat ze begreep dat er iets fout ging, wees ze eerst naar haar voorhoofd en schoot toen enthousiast het fietspad op om vervolgens een leeftijdsgenoot-met-rollator van de gebreide sokken te rijden.

Misschien zou het goed zijn om bij een leeftijd van een jaartje of tachtig het rijbewijs standaard in te vorderen en alleen terug te geven als men een strenge en een wat mij betreft gratis rijtest heeft ondergaan. Dat kan dan wel uit die twee miljard van Rutte worden gefinancierd. En laten ze het vooral morgen politiek regelen en overmorgen al in laten gaan. Te beginnen bij blinden en slechtzienden.

Gaat op termijn vast heel veel zorgkosten schelen.

Bart.

Copyright Brompot maart 2017

Powered by WPeMatico