De idelale schoonzoon….

‘Hallo meneer, mag ik u iets vragen ?’. Ik draaide me om en keek in het gezicht van een wat oudere dame. Ze had het bovenste gedeelte van haar hoofd afgedekt met een doorzichtig plastic kapje wat met twee witte vetertjes onder haar kin was vastgeknoopt. Het miezerde en ik stond veilig en droog geschuild onder mijn paraplu.

‘Jazeker, wat kan ik voor u doen ?’, hoorde ik mezelf vriendelijk antwoorden.
‘Weet u, ik ben een beetje verdwaald. Ik moet naar het station, kunt u mij de kortste weg wijzen ?’.

Tja, ik stond halverwege de Van Nispenstraat richting stad en moest toch even nadenken hoe je nu het snelst op het station kwam.

‘Bent u lopend ?’, informeerde ik.
Het kapje knikte instemmend.
‘Ja, ik ben lopend. Alhoewel, mijn schoonzoon heeft me hier neergezet’.
Ik rook iets van een vreemd luchtje.
‘Kon hij u niet even naar het station brengen dan ? Het is best nog een eindje lopen’.
‘Nee, daar had hij geen zin in’.

‘O’, zei ik en dacht kort na.
‘Weet u een klein beetje de weg in Doetinchem ?’.
Het kapje schudde heen en weer.

‘Hij heeft me er bij de Mediamarkt uitgegooid’, zei ze met een behoorlijke boosheid.
‘Oké’, zei ik. Het “eruit gooien” had behalve iets van een onenigheid ook vast iets van een heel lang verhaal in zich. Ik besloot er maar niet op te reageren.
‘Ik moet even nadenken hoor’, zei ik terwijl ik zo dom mogelijk probeerde te kijken.

‘Het ging eigenlijk helemaal nergens over’, zei het kapje. ‘Ik vond dat hij mijn dochter niet respectvol behandelde. Hij noemde haar een sloerie en toen heb ik hem de waarheid verteld’.

Ik glimlachte maar wat en bleef in de richting van het station kijken. Onderwijl stak ik mijn arm uit om te wijzen.

‘En de waarheid kan hard zijn meneer, keihard. En daar kunnen sommige mensen niet tegen’.

‘Eens even kijken, mevrouw’, zei ik hardop. Ik had geen behoefte aan waarheid.
‘Als u nu hier die straat inloopt…’.

‘Hij drinkt, hij gokt, jaagt op alles wat een rok draagt en noemt dan mijn dochter een sloerie. En dat zei ik tegen hem. En toen kreeg ik twee minuten tijd om mijn koffer te pakken.
Wat vind u hier nou van ?’.

Ik vond er niks van. Ik moest een boodschap doen bij de Xenos en wilde dat vanwege de druilerige regen zo snel mogelijk afwerken.
‘Ja, zulke dingen gebeuren mevrouw’, zei ik om ervan af te wezen.
‘U gaat dus die straat daar rechts in, en dan volgt u de bocht naar links en aan het eind rechts af. Dan ziet u het gemeentehuis en….’.

‘Dat is toch raar ?’, ging ze onverstoorbaar verder. ‘Zelfs mijn dochter kon hem niet op andere gedachten brengen. En ik was er pas een week en zou drie weken blijven. Ik heb trouwens altijd al tegen mijn dochter gezegd dat hij niet deugt. Ik vind het een waardeloze vent. Maar goed, het is haar leven en als moeder moet je haar keus dan maar respecteren’.

Ik raakte er zo langzamerhand klaar mee.
‘U loopt dan langs het gemeentehuis en volgt die weg tot aan de stoplichten. Het is echt een behoorlijk eindje lopen nog’.

‘Zeulen zult u bedoelen. De koffer moet ook nog mee. Ik kan die vent wel vernielen’, zei ze nog steeds boos. De tranen stonden in haar ogen en ik voelde toch iets van een splintertje medelijden. Ik dacht koortsachtig na en nam toen een besluit.

‘Blijft u maar even hier staan mevrouw. Ik loop naar die winkel daar en ben binnen vijf minuten terug. Mijn auto staat hierachter en dan breng ik u wel even naar het station. Ik moet toch die kant op’.

Ze keek me verrast aan. ‘Meent u dat ?’, vroeg ze.
‘Ja hoor, dat meen ik. Ik ben zo terug’.

Toen ik haar wat later op het stationsplein afzette, gaf ze mij een hand.

‘Ik ben u zeer erkentelijk meneer’, zei ze met een snik. ‘Ik ben mijn geloof in de goedheid van sommige mensen nog niet kwijt’.
‘Ik wens u sterkte met uw dochter en uiteraard wens ik u een goede reis’, zei ik ten afscheid.

Terwijl ik wegreed en nog een keer toeterde stak ze haar hand op en zwaaide.

Ik voelde iets van een column aankomen rond de “ideale schoonzoon”.

Bart

Copyright Brompot maart 2017.

Powered by WPeMatico