Ziek 2: Jeuk

‘Goede morgen meneer, ik kom even een hartfilmpje van u maken. Is dat goed ?’. Ik keek vanuit mijn horizontale ziekenhuisbed-positie recht in het lieftallige en bovenal frisse gezichtje van een verpleegstertje. Een jong ding van naar schatting twintig lentes die erop uitgestuurd was om die oude grijze mopperende chagrijn in bed 307 wat op te vrolijken en op film te zetten.

Dat lukte prima want na drie dagen uitzicht op een oude vrouwelijke hoestbonbon tegenover mij en een Ernumse tokkie naast mij was ik wel toe aan iets fris. Ik verzamelde meteen wat melige, inmiddels belegen en vooral flauwe opmerkingen rond het draaien van een kleurenfilm, een komedie of wat mij betreft een thriller.

Het schaapje moest wat lachen en ondanks de algehele malaise voelde ook ik wat gezichtsspieren in beweging komen.

‘Wilt u even uw shirtje omhoog doen meneer ?’, vroeg ze nadat ze het bedgordijn had dichtgetrokken en zo de filmset aan het zicht van de inmiddels hijgende en kwijlende tokkie onttrok. Met een voor mijn doen snelle ruk lag de bovenkant bloot en wachtte ik als een bejaarde Brad Pitt op de spannende zaken die ongetwijfeld gingen komen.

‘O, ik weet niet of de zuignapjes op uw borsthaar blijven plakken’, zei ze bedenkelijk.
‘Dan scheer je het er toch een beetje af ?’, stelde ik simpel voor.
‘Dat kan meneer, maar dan gaat het wel erg jeuken. Dat heb ik ook altijd’.

Ik deed alsof ik deze bekentenis niet had gehoord. Zij wel want er verscheen een vuur-rode laag op haar wangen.

‘Scheer er maar gewoon een deel vanaf hoor, die jeuk is niet erg’, blaatte ik geruststellend.
‘Momentje dan’. Ze dook met haar rode lantarenhoofd in een donker kastje en kwam terug met een geel oranje scheerdingetje wat ik van een reclame herkende. Drie seconden later lag ik met zes kale picknickplekken op mijn grasveld klaar voor de natuurfilm.

Ze plaatste evenzovele zuignapjes en moest ik mijn adem inhouden. Vervolgens spoog het apparaat een ingewikkeld gelijnd papier uit. Ze keek vakkundig en stelde vast dat het was gelukt. De film was klaar, de set kon worden opgeruimd, ik mocht mij afschminken, mijn shirt naar beneden trekken en in alle rust verder gaan met mijn beperkte ziekenhuisleven.

Toe ik me wat later omdraaide prikte er iets onprettigs in mijn zij. Terwijl ik met mijn hand voelde, schoof het steeds verder onder mijn achterste. Even daarna had ik hem te pakken. Het gele scheerhoudertje compleet met mes. Ik dacht na en zag toen toch voldoende aanleiding even op de alarmknop te drukken.

Minuutje later kwam het lieftallige verpleegstertje de kamer op.

‘U had gebeld meneer ?’, vroeg ze.

Triomfantelijk hield ik het scheermesje omhoog. Ze bleef heel even staan, dacht blijkbaar na, liep toen op me af en pakte hem voorzichtig aan. ‘Sorry’, zei ze bijna onverstaanbaar, ‘helemaal vergeten’. De rode kleurstofbom ontplofte opnieuw. Ik gaf haar een alles vergevende knipoog en ze gaf een vleugje prettigheid terug.

Ik voelde iets van een opkomende jeuk.

Bart.

Copyright Brompot april 2017

Powered by WPeMatico