Demente hond….

Afgelopen week ben ik met onze Jack bij de dierenarts op visite geweest voor zijn jaarlijkse spuitje. Onze dierenarts vindt dat op enig moment nodig en stuurt dan een herinneringskaartje. Het doel daarbij is tweeledig: voor ons als eigenaar, het afkopen van een aangezwamd schuldgevoel en voor de dierenarts het vullen van zijn bankrekening.

Hoe dan ook: Ik zit gewoon één keer per jaar met een zenuwachtige hond, een pinpas en een dieren-paspoort in de hand in de wachtkamer van de dierenarts.

Nu beschikken de klanten van onze dierenarts over het fatale talent om allemaal tegelijkertijd naar het spreekuur te komen. Lang wachten dus. En dat is best lastig want het beestenspul maakt van deze bijzondere gelegenheid dankbaar gebruik om onderlinge ras-vetes uit te vechten.

Katten ruziën met honden, honden met katten, konijnen met honden en honden met konijnen.
En ook onze Jack doet er enthousiast aan mee. Hij is namelijk stapelgek op muizen, konijnen, cavia’s en overig knuffelspul. En die zie je daar regelmatig omdat er vaak iets aan dat ongedierte mankeert.

Zo ook vorige week toen er een konijn in de wachtkamer aanwezig was. Hij zat op schoot bij een klein blond meisje. Ze moest hem vasthouden van mama maar aangezien zo’n konijn behoorlijk stoffig is en het kind blijkbaar allergisch, moest ze ervan niezen. Vanwege haar uitstekende opvoeding schoof ze instinctief haar hand voor haar mond en liet ze snuffie los.

Het gevolg laat zich raden: konijn op hol, kind hysterisch, de mama in de gordijnen en onze Jack op jacht naar Snuffie. Van het konijn hebben we daarna niets meer gehoord. Hij moet de trap zijn afgevlucht.

Onze Jack was tijdens de drijfjacht met zijn ketting achter de deur blijven hangen en snakte naast vrijheid, vooral naar adem…. Om hem rustig te stemmen plotte ik hem op schoot en masseerde zijn pijnlijke nek.

Uiteindelijk waren we aan de beurt en mocht hij de behandelkamer binnen.

De dierenarts was bijzonder tevreden over onze hond. Hij vond hem lief, mooi, en voor zijn inmiddels bejaarde leeftijd best nog in goede conditie. Hij kon naar verwachting nog jaren de dokterskas spekken.

‘Mankeert er verder nog iets aan ?’, informeerde de arts.

Ik vond van wel en zei het.

‘Wel dokter, hij kan soms een uur naar zijn lege etensbak staren. Of janken als er niks te janken valt. En paren als er niks te paren valt’.

‘Zo… Dus jij doet af en toe een beetje raar’, zei hij tegen Jack. Die reageerde door een dampende drol te draaien.

‘Doet hij dat al lang?, dat staren ? ‘, vroeg de arts

‘Paar maandjes denk ik’. Ik wist het niet precies.

‘Hmmm’, klonk het. Hij dacht na.

Toen keek hij hem in zijn ogen, en vervolgens in zijn kont. De diagnose werd nu gesteld en was verrassend.

‘Ik denk aan dementie’, zei hij.
‘Een dementerende hond ? Kan dat ?’.
‘Ja, dat kan’.
‘ En is er wat aan te doen ?’, vroeg ik.
‘Ja hoor’, er is wel iets aan te doen.

Hij kreeg vervolgens een spuit in zijn kont, een pot pillen voor thuis en ik een gepeperde rekening….

Toen Jack na de behandeling met een ietwat pijnlijk achterwerk en zwaar hijgend op de voorstoel van de auto nog wat na-dementeerde, aaide ik hem liefdevol over zijn bol.

Recent wist mijn echtgenote mij te melden dat ook ik soms wat afwezig naar mijn lege bord staar en dat ook ik vaak in mijzelf loop te preken. En er was nog iets wat haar in mijn gedrag was opgevallen..

Dat ben ik helaas even vergeten.

Bart

Copyright Brompot juli 2017

Lid worden van de Brompotcolumns en korte verhalen ? Zoek op facebook naar “brompot columns en korte verhalen” en doe een lidmaatschapsverzoek. Als je lid bent ontvang je van elke nieuwe column een berichtje.

Powered by WPeMatico