Een breuk..

Onlangs zaten we tijdens een verjaardag als familie gezellig bij elkaar. De kleinkinderen waren leuk aan het spelen en nadat de alledaagse aardse zaken waren gepasseerd en de gebruikelijke stekeligheden waren uitgewisseld, schoven we naadloos door in de richting van de ‘weet je nog wel’ hoek. Het moment dat er door een losse opmerking iemand plotseling een herinneringsflits krijgt en er spontaan over begint te beppen.

Dit keer kreeg ik hem en moest terugdenken aan een onhandige actie van de jarige uit het verleden. Nou ja, onhandig, laten we maar zeggen dat het te maken had met een levens-ontdekkingstocht van een kind.
Het speelde in de tijd dat een simpele medische ingreep nog werd opgeblazen tot een groot evenement waarbij je een paar dagen in het ziekenhuis moest verblijven. Ik had indertijd een liesbreuk en de behandelend specialist vond dat ik een matje moest krijgen om de breuk te herstellen. Hij zou hem er in boetseren. Voorwaarde was dat ik me dan wel vier dagen op moest offeren om in het ziekenhuis te verblijven.

Tegenwoordig gaat dat natuurlijk veel simpeler. Je wordt naar een operatiezaal gebracht, mes gaat erin, de mat wordt uitgerold, de snee wordt dicht gezigzagd, je gaat je roes uitslapen waarna je het verzoek krijgt weer snel op te zouten. O ja, nog wel even je ponskaart laten zien want er moet wel worden afgerekend. Zoiets.

Maar goed, ik heb het over meer dan twintig jaar geleden waarbij ik mij mocht melden in het Wilhelminaziekenhuis. Nadat ik met behulp van een bak koffie volledig op mijn gemak was gesteld, werd het behandelplan ontvouwen om daarna in alle rust naar de operatiekamer te worden geduwd. Daar aangekomen kreeg ik nogmaals uitleg en onderging ik de eerste behandelstap. Die bestond uit het aanbrengen van een naald in mijn arm, het inspuiten van narcosespul en het wegzakken in een diepe slaap.

Ik werd wakker op een slaapzaal en nadat ik mijn ogen een beetje open kon houden, kreeg ik een stevige pijnstiller ingespoten waaarna men mij in alle rust terugbracht naar mijn startplaats. Daar werd ik meteen vertroeteld. Ik kreeg wat te eten, beetje drinken en kwam er elk kwartier iemand vragen hoe ik mij voelde. Ik voelde me best prima. De mat lag zo te voelen wel aardig, ik had niet zoveel pijn en ik was ook niet misselijk.
Ik mocht nu rechtop zitten en de zuster drukte nog een extra kussen in mijn rug. Ik zat als een koning.

Omdat de mobiele telefoon nog niet was uitgevonden, belde ik met het toestel aan het bed en informeerde de hele wereld dat ik weer terug was op aarde. Zo ook mijn echtgenote die beloofde zo snel mogelijk te komen.

‘Jongens, pas op met papa, papa heeft nog veel pijn’, zei mijn echtgenote toen ze samen met de kinderen op bezoek kwam. De kleintjes vroegen honderd uit en ja, zoals dat gaat, maakte ik er een leuk verhaal van. Dat was pedegogisch gezien volledig verantwoord omdat “onze mannekes” ongetwijfeld zelf ooit ook nog wel een ziekenhuis avontuur zouden mee gaan maken. Ze konden dan maar beter een positieve indruk vasthouden dan een negatieve.

De oudste van de twee was meer geinteresseerd in de techniek van het ziekenhuis. Zo drukte hij tot twee maal toe op de rode “zuster” knop die aan een snoertje onder het bed bungelde en uiteraard moest de koptelefoon op zijn koppetje om naar muziek te luisteren. Ik vond het eigenlijk best heel gezellig en de tijd vloog…

Tja, en toen ontstond er direct naast mijn bed beweging. Mijn oudste zoon onderzocht, met koptelefoon, mijn bed en ontdekte toch nog meer interessante zaken. Zo vond hij het voetpedaal om de rem eraf te halen, een knop om het bed hoog en laag te bliepen en nog een hele interessante uitdagende hendel met een zwart handvat.
Ik zat vrolijk tegen mijn ruggesteun geleund, die rechtop stond.
Die dus rechtop stond….

‘Papa, waarvoor is die hendel?’

Mijn rugsteun klapte plat, ik klapte plat, mijn stembanden vlogen van hun velgen en tot slot kon mijn mat linea recta terug naar de vlechterij.

De hendels zijn kort daarna van de bedden geschroefd en de naam van het ziekenhuis is veranderd.

Mijn jarige zoon kon zich het voorval niet meer herinneren.

Powered by WPeMatico