Buren…

‘Zie toch eens wat leuk’, zei Truus. Ze zaten voor de caravan aan een bakje Senseo.
‘Wat bedoel je schat?’
‘Die Fransman van hiernaast. Hij kuste eerst zijn vrouw en nu lopen ze hand in hand naar het toiletgebouw.’
‘Gaan ze douchen?’, vroeg Bert.
‘Dat denk ik. Ze hebben een tasje bij zich’, zei Truus. ze boog zich iets naar voren.
‘Moet ik die boom kappen?’, vroeg Bert. ‘Of kun je er omheen kijken.’

‘Ze stappen samen het hokje in’, zei ze.
‘Hoe wanhopig kun je zijn om samen dat kleine hok in te duiken?’
‘Misschien moet hij haar wel helpen?’, veronderstelde Truus.
‘Ja, die hulp ken ik. “Schat mijn zeepje is ontsnapt. Kun jij even bukken”?’ Bert schaterde het uit.
‘Ja, zo kan hij wel weer, Jansen.’ Truus schudde haar hoofd.

‘Toch vraag ik mij af of het wel zijn vrouw is. Ze lijkt een stuk jonger’, vond Truus.
‘Ik denk dat het eerder zijn franse secretaresse is, de zogenaamde maitresse’, lachte Bert.
‘O, hij komt nu het hokje uit en gaat er naast weer naar binnen.’ Truus volgde de ontwikkelingen op de voet.
‘Ja, dat heb je in die kleine hokjes. Grote stappen, snel klaar.’ Bert kwam niet meer bij.
‘O, nu komt hij weer terug en duikt weer bij haar naar binnen.’
‘Misschien was het zeepje onder het hokje doorgeschoten en kon ze er niet meer bij’, veronderstelde Bert.
‘Jij met je zeepje’, riep Truus. ‘Laat ze het lekker uitzoeken in dat hok. Kopje koffie nog?’

Toen ze wat later hand in hand voorbij kwamen lopen, bekeek Bert ze nog eens goed.
‘Ze keek wel heel gelukkig’, vond hij.
‘Dat kan. Er zijn mensen die hun geluk graag tonen’, zei Truus.
‘Is dat een stille hint, schat?’
‘Nee hoor, ik ben niet van de stille hinten.’ Ze lanceerde een luchtkusje in zijn richtig. Bert stond op.
‘Zeg Truusje, als we straks boodschappen gaan doen, zullen we dan ook een stukje zeep meenemen?’, vroeg hij al fluisterend in haar oor.
‘Hoezo, ik heb toch shampoo bij me?’
‘Jawel, maar dat is een plastic fles. Die glijdt lang niet zo lekker over de douchevloer.’

Bart

Powered by WPeMatico