Over niks…

‘Die van vijfenveertig liep net voorbij…’
‘Ja, èn?’, vroeg ze na een korte incubatietijd.
‘Wat “èn”?’
‘Wat verder? Je zag haar voorbij lopen? Was het dat? Of moet je er nog iets bijzonders over kwijt.’
Ik snapte niet helemaal wat ze wilde en zei het. ‘Ik begrijp je niet.’
‘Ik jou niet. Je zag haar voorbij lopen en dat meldde je op een voor mij verwachtingwekkende toon. Dus?’
‘Niks “dus”. Ze kwam voorbij. Ze wandelde vanuit de linkerkant van het raam, via het midden, naar rechts en verdween toen uit zicht. Zeg maar achter het kozijn en muur.’ Ik vond het zó simpel.
‘Oké’, zei ze.
‘Ja, dat vond ik ook schat: “Oké”.’
Ze keek me aan. ‘Zit je me nou te belazeren of hoe zit dat.’ Ze stond met haar handen in haar zij tegenover mij en schuurde met haar blik zo ongeveer het behang van de muur. Zo’n typische vrouwenhouding die overigens alleen mannen onder soortgelijke omstandigheden herkennen.
‘Waarom zei je dat dan?’
‘Wat?’, vroeg ik.
‘Dat ze langsliep!!’
‘Omdat ze niet fietste. Want dan had ik wel…’
Het begon nu gevaarlijk te worden. Ze laadde haar blik door. Letters veranderden in hoofdletters en werden afgevuurd.
‘WAT ZWAM JE NOU????!!!!’
‘Ik merkte alleen op dat vijfenveertig langsliep. Niets méér en niets minder.’
‘Nee, het gaat om de toon waarop. “Die van vijfenveertig liep net voorBIJ….”. Je legde de nadruk op de “BIJ”, en toen stopte je.’
‘Op de “BIJ”? Ik? Ik legde de nadruk op “DIE”. Niet op “BIJ”, toch?’ Ik begon nu zelf behang te schuren.
‘Ik word hier zó moe van’, zuchtte ze.
‘Je doet het jezelf aan.’ Ik vond dat echt.
‘Jij begint toch dat verhaal over dat mens? JE STOPTE HALF IN JE ZIN.’
‘O, wacht, ze komt nu teruggelopen. Ja, ze is weer vol in beeld. Kijk dan!! Grijp je kans!!’
Ze richtte zich op.
‘Ik zie niks vreemds. Helemaal niks. Het is gewoon haar van “vijfenveertig” die voorbij loopt.
Ik moest ervan zuchten.
‘Waarom moest ik überhaupt kijken? En vanwaar al die ophef?’

‘Laat maar…’

Bart

Powered by WPeMatico