‘Ik kom net in een bureaula op zolder dit blikken doosje tegen. Dat mag weg, toch?’ Mijn echtgenote stond in de deuropening klaar om het gevonden voorwerp af te voeren richting kliko.

‘HO!’, riep ik geschrokken. ‘Dat mag niet weg! Dat zijn mijn herinneringen.’
‘Herinneringen aan wat?’ Ze opende het blikje. ‘Er zit troep in!’
‘Troep? Niks troep. Geef eens?’ Ze gaf het en ik opende het dekseltje.
‘Kijk toch eens, geweldig! Ik pakte er een ijzeren staafje uit en hield het hoog.
‘Wat is dat?’, vroeg ze.
‘Dat is een boortje. En weet je wat dat boortje op zijn geweten heeft?’
‘Laat me raden: dat heb je als souvenir van de tandarts gekregen na je eerste gaatje.’
‘Nee, dit boortje is heel lang geleden dwars door mijn vinger gegaan.’
‘Wilde je een piercing door je vinger?’
‘Nee, mijn broer boorde een gat in een dingetje en ik hield dat dingetje vast. Hij schoot uit en hup, dwars door mijn vinger….’
‘Oké, en wat is er met die puntenslijper?’
‘Daar heb ik mijn eerste potlood mee geslepen. Ik zat toen in de eerste klas.’
‘En dat sigarenbandje? Van je eerste sigaar op de kleuterschool?’
‘Nee, die is nog van ome Jan. Hij was indertijd veel geld waard.’
‘Hoe lang heeft dit allemaal in dit blikje gezeten?’, vroeg ze.
‘Nou, ik denk al snel eh… een dikke zestig jaar. Dat maakt het juist zo leuk.’
‘Je bedoelt leuk om het ééns in de zestig jaar te bekijken?’
‘Ja, geweldig toch!’, riep ik.
‘Klopt, dan kan het nu dus toch weg?’
‘Nee, dat leg ik je net uit.’
‘Bart, als je over zestig jaar weer in dat blikje wil neuzen, ben je inmiddels zelf ingeblikt!’
Bart

Powered by WPeMatico

Share

Related Post

Leave a comment

Close
Please support the site
By clicking any of these buttons you help our site to get better